Ode aan een Draak, Dragonheart ...
Het is al weer twintig jaar geleden dat we deze man met dat grote warme hart,
Dragonheart, naar zijn laatste rustplaats brachten in een bijzonder heftige
plotselinge sneeuwbui, zijn laatste groet.
Hij was pas 44 jaar en hield van het leven, twee gouden handen, een groot hart
en altijd in de weer met oudjes naar de overkant te begeleiden, te helpen sjouwen
en wat er ook op zijn pad kwam onderweg.
Als er één man gemist werd en wordt dan is het wel `Hakkie` zoals mijn familie
hem altijd plagend noemde, omdat kleine Thijs geen Harry kon zeggen xx ..
Rust maar zacht lieve draak, je wordt nog steeds gemist en dat zal altijd zo blijven xx ...
